روزی فردی به آرایشگاه رفت تا موهای خود را مرتب کند. هنگامی که نوبت به او رسید روی صندلی، مقابل آینه نشست، آرایشگر کار خود را آغاز کرد و طبق معمول سر صحبت بین آرایشگر و مشتری باز شد و از هر دری سخنی گفته شد تا این‌که کار به اعتقاد به خدا و دین و مذهب کشید.

در این هنگام آرایشگر گفت راستش من که به خدا اعتقادی ندارم، چون اگر آن طور که بعضی‌ها می‌گویند خدایی مهربان و حکیم و عادل بر این جهان حکومت می‌کرد، این ‌همه فقر و گرسنگی و بیماری، و ظلم و گرفتاری وجود نمی‌داشت.

مشتری که مردی معتقد و دین‌دار بود از پاسخ درماند و سکوت اختیار کرد و تا آخر سخنی نگفت.

در پایان کار وقتی می‌خواست از آرایشگاه خارج شود ناگهان در آن سوی خیابان چشمش به مردی با موهای ژولیده و ریشی نامرتب افتاد، ناگهان فکری به ذهنش خطور کرد، به داخل برگشت و به آرایشگر گفت: ببخشید می‌توانم سؤالی از شما بپرسم؟

آرایشگر گفت: بله، بفرمایید!

مشتری پرسید: به نظر شما در این شهر اصلاً آرایشگاهی وجود دارد؟

مرد آرایشگر با تعجب نگاهی به مشتری انداخت و گفت پس می‌فرمایید این‌جا کجاست؟!!! مگر آرایشگاه نیست؟!!!

مشتری گفت: اگر این طور است پس آن مرد که آن طرف خیابان نشسته چرا سر و وضع چنین ژولیده‌ای دارد؟

آرایشگر از پشت پنجره نگاهی به آن سوی خیابان انداخت و سپس با نگاهی عاقل اندر سفیه و با لحنی حق به‌جانب به مشتری گفت: این دیگر چه حرفی است؟!!! هر آدم عاقلی این را می‌فهمد که وضع آشفته‌ی آن مرد دلیلی بر نبود آرایشگاه، نمی‌شود، مشکل در این‌‌جاست که او به آرایشگاه مراجعه نکرده است!

آن وقت مرد مشتری گفت: پس اگر مردم هم گرفتارند، اگر فقر و گرسنگی، و ظلم و بیماری هست، معنایش این نیست که خدایی وجود ندارد، بلکه وجود همه‌ی این مشکلات به این دلیل است که مردم از خداوند غافل شده‌اند و برای حل معضلاتشان به او مراجعه نمی‌کنند!

بعضي لحظه ها توي زندگيم هست كه با اينكه دارم اون لحظه رو زندگي ميكنم و لحظه حال ام هست ،‌ اما كاملا حس ميكنم كه آينده است و اين لحظه ها رو دارم به ياد ميارم. مثلا دارم با مادربزرگم حرف ميزنم ،‌ اما حس ميكنم سالها از اين لحظه گذشته و مادربزرگم ديگه بين ما نيست و من دارم اين لحظه ها رو در خاطراتم به ياد ميارم!‌ اين حس به قدري قوي هست كه گاهي واقعا حقيقت و رويا رو درهم ميبينم و نمي تونم واقعيت رو تشخيص بدم.

در مقابل ٍ‌ اين حس ،‌ يك حس ديگري هست ، به اين ترتيب كه دارم به خاطرات گذشته فكر ميكنم و برام انقدر پررنگ هستند كه انگار در همين اكنون اتفاق افتاده و داره ميفته ،‌ و باز هم تشخيص رويا از حقيقت برام سخت ميشه و بايد تلنگري به خودم بزنم و از حالتي كه درش هستم كاملا بيرون بيام تا بتونم به زمان فعلي برگردم. احساسات جالبي اند. معمولا اذيت كننده نيستند اما گاهي تداخل اين افكار كلافه كننده ميشن. سفر بين زمان گذشته و حال و اينده بايد كلافه كننده باشد. از تمام اين رويداد ها تنها اين رو فهميدم كه زمان يك مفهوم كاملا نسبي هست و اينو فهميدم كه ما هرگز نخواهيم فهميد واقعا "زمان"‌جيست؟‌ آيا واقعا وجود دارد؟‌ آيا ما تنها خاطره اي هستيم يا واقعا وجود داريم؟‌ من اين رو فهميدم كه هيچي نفهميديم هنوز....

بگذار دلم خوش باشد به پاییز تنیده دور تن ِ عریان درخت ها             ..

به صدای قار قار ِ کلاغ ها من از ادامه راه بعد از تو میترسم

من از این همه “تو” میترسم و انگار اینجای ِ قصه که میرسد قلم هم هراسان میشود..میلرزد.... آذر ماه و یک دنیا اتفاق که می افتد یک حادثه ..یک نگاه

پاییز را دوست دارم …سیاهی انگار که میرود خودش را بین برف ها گم کند و تو میمانی و تو دست ِ تو نبود…دست ِ ما نبود..

آنقدر غرق بودیم که موج هارا ندیدیم…

گوش ماهی هارا نچیدیم..

ذره ذره فرو رفتیم و نفس بریدیم..

حالا هم هرچه نگاه میکنم توی تقویم زندگی..همه اش دیروز است

دیروزهایی که با فردا غریبند…

و همه اش تاریک است !آنقدر که هیچکس زمین خوردنت را نمیبیند..

چه میشود کرد وقتی فرو رفته ای؟

وقتی میدانی بن بست به استقبالت نشسته…

وقتی پر های پروازت را چیده ای و گذاشته ای بین دفترچه خاطراتت

که فرداها..ببینند و بخوانند عمق دلتنگی هایت را…

من دچار شده ام..دچار وهم آمدن زمستانی که

میخواهد تمیزت کند از کثیفی ها..

و روحت را آرام کند از شب گریه های بی معنا..

تو ..تو خودت آمدی..رفتنت ولی با خداست…

یادت بخیر مهربانم..

آنقدر امشب به یادت بودم که نفهمیدم چرا گونه هایم انقدر خیس شد..

سال ها گذشت از رفتنت و من هنوز هم روزهارا میشمارم

برای ِ داشتن ِ دوباره یک ثانیه از آغوشت..

که کوچک بود قدر بدی هایت و با صفا اندازه وجودت..

دست ِ من نیست..دست ِ مانیست…

رفتن ِ تو..

قهر کرده ام..با تو …با قبر ِ تنهای ِ تو..که ماه هاست نیامده ام

دور تا دور ِ خانه جدیدت گل بچینم..هق هق ها کنم..فریاد بزنم

“چرا؟” و بگویند دست ِ تو نیست …دست ِ ما نبود…خدا خداست..

و من توی ِ دلم بگویم …آخ که خدا کاشکی تورا نمیخواست..

یک کاری کن که با تو آشتی کنم…

امشب به دیدنم بیا…بیا و دست هایم را بگیر…بیا و برایم حرف بزن

بگو :همه چیز درست میشود…بگو که تو هستی..

من سرگیجه دارم.. نا خوشم…

دستم را خودم سوزاندم..دلم را رفتن ِ تو…

تا اینجای ِ کار با هم بی حسابیم..

ولی قبول کن..نمیشود کنار آمد با جای ِ خالیت

اینکه آدم ها فکر میکنند تنها نیستم …

و نمیفهمند تنهایی من یعنی نبودن تو…

برای ِ این همه سکوتش بعد از رفتن ِ تو

برای ِ همه آنهایی که قلبشان را با تن ِ بی روحت توی ِ خاک گذاشتند..

و رفتند و دیگر سراغ ِ دلشان را جز خیال ِ تو از کسی نگرفتند..

وهم..خیال…آرزو ..همه اش ختم میشود به تو…

میفهمی درد دارد وقتی تنها مهمان ِ آن خانه ی لعنتی زیر

یک مشت خاک خوابیده باشد..درد دارد به خدا درد دارد…

این آدم ها نمیفهمند من چه میکشم…

تو خوب میدانی…نه؟

زوود بود آنقدر که تا به خودم آمدم که بفهمم چه شد..

دیدم بالای ِ سر ِ قبرت ایستاده ام و ذل زده ام به زمینی که داشت

تو را از من میگرفت…بغضم شکست..اشکم فرو ریخت و تو آهسته آهسته از

من دوور شدی…رفتی…محو شدی…

این چه رفتنی بود؟بی خداحافظی؟بی بوسه؟

این همه حرف را کجای ِ دل باید گذاشت؟

چقدر باید سکوت کرد و بغض شکست؟

برو…

از خاطراتم دور شو..بگذار تا نفس بکشم..

این روزها خوووب نیستم…برو

از خیالم برو

بی هوا برو…

جوری که اینبار رفتنت کسی را نسوزاند..

جوری برو که انگار از اول هم نبوده ای..

برو و دیگر سراغ این خسته دل را نگیر…

من از تو پرم…

خالی هم نمیشوم…

برو..

میخواهم زندگی بی تو را آغاز کنم