خنده هامو با تو از نو ساختم باز به حرفایه تو دل میباختم
میونه این همه سرگردونی اومدم تو قلبه تو مهمونی
بیستونه قلبمو میکندم شکل خنده هات شدم میخندم
چشات از صد تا غزل بهتر شد خنده هات غنچه ولی پرپر شد

میونه این همه سرگردونی دله من گرفته ماه پیشونی
بیا باز دوباره بی تابم کن منو تو رنگه چشات خوابم کن
نگو قصه آخرش مرگه منه داره چشمات منو آتیش میزنه
نگو از تلخیه دنیا سیرم نگو میرم نگو که میمیرم
ای گل بهارم دشت لاله زارم قلبه داغدارم سنگ بی مزارم
درد موندگارم روز ناگوارم زخم بی شمارم زهر روزگارم

بدترین درد توی دنیا اینه که توی خونه ی خودت غریب باشی
همه چی واست فراهم باشه و اما تو از اونا بی نصیب باشی
توی خونه ی خودت حس کنی که آدما محل تو نمیذارن
خیلی تلخه فکر کنی تو جمعشون تورو حتی به حساب نمیارن

اما وقتی که میری اون آدما میسازن ازت یه اسطوره ی پاک
میشی پهلوون میشی یه قهرمان وقتی که تنت بره به زیر خاک
اما وقتی که میری اون آدما میسازن ازت یه اسطوره ی پاک
میشی پهلوون میشی یه قهرمان وقتی که تنت بره به زیر خاک

♫♫♫

پشت هم از تو و خوبیات میگن این که جا خالیه دیگه بینشون
حتی اونکه بد بوده یه عمر باهات بعد مردنت میشه چه مهربون
با شمام آی آدما به من بگین چرا ما باید باشیم مرده پرست
چرا این محبت ظاهری رو نمیذاریم واسه اونکه زنده هست